Dat is al een tijdje geleden.

Al een hele tijd geleden dat ik een blog heb geplaats. Dit heeft zo zijn redenen. We zijn met ons gezin in behoorlijk diep vaarwater geraakt. Ik had dit kunnen delen met jullie zeker waar maar heb er bewust voor gekozen om dit niet te doen met als reden omdat het me op dat moment niet zou helpen in het proces waar we in zaten.

Waarom nu wel denk je misschien. Omdat het voelt dat het nu wel klopt om het te delen. Omdat nu alle stukjes compleet zijn en we ons weer begeven in rustigere wateren. Ik hoop met mijn verhaal voor andere ouders een hart onder de riem te kunnen zijn. Een stukje herkenning.

Even een sprong terug in de tijd.

Onze zoon van 13 met autisme en ernstige vorm van echolalie (constant verhalen vertellen) is eind vorig jaar veranderd in zijn gedrag. Opstandig, boos, zijn zin willen hebben, grenzen opzoeken, woede aanvallen. Niet alleen thuis maar ook op school en de opvang viel dit gedrag op.

Lag het aan zijn medicatie?

Was er iets gebeurt op school?

Radertjes gingen draaien.

Ik als oplossing gericht persoon ging op zoek naar oorzaken van de verandering in zijn gedrag. We wisselde wat van medicatie maar dat maakte weinig tot geen verschil. Zou het dan toch de pubertijd zijn.

Een gesprek met de kinderarts van Bernhoven, Verpleegkundig specialist van Herlaerhof en gesprekken met vrienden met kinderen in de zelfde leeftijd. Ze gaven allemaal de zelfde reactie. Dit is echt pubergedrag.

De pubertijd maakten dus zijn intrede. En dat viel niet mee. Als eerste niet voor hem. Zijn lichaam begon te veranderden. Hij begon met haartjes op zijn benen. Wilde veel eten en het liefst ongezond en hij merkte zelf ook dat hij snel boos werd en zegt dan zelf mijn hersenen kunnen niet stoppen.

Voor een gewone puber zonder diagnose is dit al een ingewikkelde fase laat staan voor onze kanjer met het niveau van een 3 a 4 jarige. Het lukt hem niet om het anders te doen. Zijn hormonen maken overuren. Iedere dag weer strijd en discussies.

Mijn wanhoop groeide hoe komen we deze fase door?

Mijn geduld werdt enorm op de proef gesteld. Met regelmaat keken mijn man en ik elkaar aan met de zelfde gedachten. Hoe gaan we dit vol houden? En de vraag aan een hulpinstantie die bij ons betrokken is wat zijn de mogelijkheden voor tijdelijke opnamen deed pijn recht in mijn hart.

Want dat was niet wat we wilden maar hoe moeten we verder?

Wanhoop en verdriet overmande ons wat ook onze zoon voelde en ons terug gaf in zijn gedrag. En zo bleven we samen dwalen in een cirkel. De negatieve cirkel waar ik ouder s in mijn praktijk zo vaak over hoor vertellen daar was ik nu zelf in beland.

Iedere dag raapte ik mijn moed bij elkaar. Nieuwe ronde, nieuwe kansen maar na een uurtje was de koek al weer op en voel ik me moe en wanhopig. Zei ik dingen waar ik later weer spijt van kreeg en zo gingen de dagen voorbij en de situatie veranderd er niet door. Het voelden als dweilen met de kraan open.

Ging het thuis even beter dan kreeg ik weer een mail dat hij een woede aanval had gehad op school. We renden rondjes in de cirkel. We wilden eigenlijk nergens meer naar toe met ons gezin en als we het dan toch deden was onze conclusie achteraf waren we maar thuis gebleven.

Zoveel mensen die hem niet begrijpen.

En ik die me krampachtig aanpasten aan de ander en niet aan onze zoon die dat juist nodig had. Ik hield alle ballen in de lucht maar ik besefte me dat ik dit zo niet vol kon houden. Een zoektocht begon naar onze benadering naar hem toe. Consequent, grenzen maar teveel geeft weerstand, te weinig geeft vrijheid maar hoe dan wel. De vraag wat heeft hij nodig en wat hebben wij nodig.

Ik heb me in die periode eenzaam gevoeld. Er waren een aantal mensen die echt zagen wat er gebeurde achter onze deur. Ze kwamen langs, belde, of stuurde berichtjes en dat deed me enorm goed. Maar ik merkte ook door alles te delen ik in een slachtofferrol viel. Ik hield door het uit te spreken hoe slecht het met ons ging het ook in stand.

Ik mocht echt weer leren om ook naar de mooie momenten te kijken ook al waren ze anders, kleiner zeker niet minder bijzonder. Dat gaf me meer energie en ik voelde me dan positief. Het glas begon weer half vol te raken.

En toen tijdens een borrelavond met vrienden was daar een mooi maar confronterend gesprek met een goede vriend die me even keihard in mijn eigen spiegel liet kijken. Maar dat was ook nodig. Daan stop eens met je aan te passen aan de ander. Dit is wat er is. Dit is jullie zoon en daar mag je het mee doen.

Van een partner kun je afscheid nemen van je kind niet die is onvoorwaardelijk verbonden met je. Accepteer wat er is en heb lak aan wat de ander vind of denkt. En focus je niet op de hulp van de ander je moet het zelf doen je bent sterk genoeg.

BAM die was raak. Dat was de oplossing. Dicht bij jezelf blijven. Eerlijk zijn tegenover onszelf dit is wat er is. Acceptatie van.

En zo gleden we de zomervakantie in.

Ik zag er tegenop want hoe gaan we dit volhouden met dit gedrag. Maar nu we in de derde week zijn beland zijn er nog boze buien en opstandig gedrag maar we proberen er minder aandacht aan te besteden. Dan dooft het sneller uit.

We zijn duidelijk, stellen grenzen maar geven ook ruimte voor zijn idee of plan. Samen in overleg. Het gaat met ups en downs maar er zijn meer ups en daar genieten we dan ook van. We leren de kleine momenten te waarderen. Dicht bij elkaar en met elkaar.

En langzaam komen er weer dagen met gouden randjes waar ik heel erg dankbaar om ben. Samen weer lol maken geeft zoveel lucht en de verbinding tussen ons hersteld weer. De mooie momenten bewust beleven. En natuurlijk zijn er nog wel mindere momenten en dat is wat het is.

Ik probeer dan zo min mogelijk te reageren en een moment voor mezelf te pakken waar dat kan om zo niet uit balans te raken. Ja het is hard werken een puber in huis maar er gebeuren ook wel grappige dingen waar we erg om moeten lachen samen.

Mijn rol als knuffel mama wordt langzaam vervangen door de mama die een stapje terug mag doen. Hij leert zijn eigen ikje kennen en dat hoort bij volwassen worden.

Zelfstandigheid, grenzen, duidelijk zijn, luisteren naar elkaar, liefde en geduld zijn nu de sleutelwoorden.

Dankbaar team

Mijn partner en ik zijn ook echt een team en daar ben ik zo ontzettend dankbaar voor. Samen kunnen wij dit. En de liefde tussen ons is zo sterk voelbaar. Dat geeft me een positieve boost als het even wat minder gaat. Wat ben ik trots op ons gezin.

En als ik dan terugkijk naar de voorafgaande jaren dan ben ik zo mega trots op wat hij heeft bereikt in zijn ontwikkeling. Wat hij allemaal zelf kan ondanks zijn lagere sociaal emotionele niveau. En dan ben ik apentrots op ons als ouders want dat hebben wij hem mogen leren en in mogen begeleiden.

Lief mens, Herken je iets in dit verhaal ben dan trots en dankbaar op wat je voor je kinderen betekent. Ieder klein moment, nieuwe stap is bijzonder. Sta daar is bewust bij stil en voel dat dit komt door jouw inzet, jouw onvoorwaardelijke liefde en jouw steun. Kijk naar wat er wel is ipv naar wat er niet is.

Mijn tips.

Zorg goed voor jezelf. Zoek de juiste hulp en probeer positief te blijven. En ja je mag ook een baaldag hebben. Ben dan extra lief voor jezelf. Uit je gevoelens in een hobby, sport, iets creatiefs want dit helpt om je eigen emmertje op tijd leeg te maken.
Ben trots op jezelf als ouder!