Kijkje in ons leven deel 11.

Oei, wat heb ik al een tijd niet meer geschreven als ik terug kijk naar mijn laatste blog. Het wordt wel weer eens tijd om jullie weer op de hoogte te brengen hoe het hier nu gaat.

Tja wat zal ik er van zeggen.

Er is wel veel gebeurt.

Een prachtig inzichten weekend, mooie workshops mogen volgen.

Aan de studie

Begonnen met de opleiding energetisch kindertherapeut die niet helemaal is wat ik er van verwacht had. Maar dat is ook interessant want wat zegt dat dan van mij? Want hoe ga je om als iets anders is als je verwacht had en waarom heb je aan een bepaald iets behoefte wat zegt dat dan over mij en wat doe ik er mee?

Ook de cursus expressie dans aan het volgen waar ik heerlijk vanuit de beweging beter mijn lichaam kan voelen. En zo komt waar ik dus behoefte aan heb toch nog aan bod. Fijn al die ontwikkelingen maar ook soms pittig.

Er zijn weer een aantal diepe dalen geweest waarin ik moe, verdrietig en eenzaam het liefst in een hoekje wilde kruipen. En er zijn gelukkig ook veel momenten waar in ik weer lekker in mijn energie zat. Ik weet dat de zwaardere stukken nodig zijn om zo weer een laagje dieper te zakken in mezelf.

Foto van oogMijn overlevingsstrategie vanuit mijn puberteit. Kijk mij nou eens sterk, stoer en grappig zijn ondanks mijn beperking werkt nu niet meer. Steeds vaker geeft mijn lichaam en mijn gevoel signalen af van verdriet, geraakt zijn door iets en dat voelt voor mij vreemd.

Vreemd omdat ik dit zo lang heb weg geduwd. Vreemd om kwetsbaarheid te laten zien. In het begin heb ik me er nog tegen verzet en zei ik nog ik wil dit nu niet. maar steeds meer kwam het besef dat sterk zijn ook betekent dat het sterk is om je emoties te tonen. Dus stapje voor stapje lukt het me om die lang weg gestopte tranen te laten stromen.

Elke keer een klein stukje van de deksel omhoog. Zoals ik in het weekend als inzicht kreeg een lach en een traan kunnen samen gaan. Vandaag was daar ook weer een perfect voorbeeld in.

We hadden een afspraak in een ziekenhuis voor onze zoon om toch nog eens verder te kijken naar zijn verhalen vertellen. Poging …… in de hoop dat we nou toch eindelijk dat gouden ei is zouden vinden. He is toch tenslotte bijna Pasen dus wie weet.

Manlief was wat minder enthousiast die waarschuwde me al zet je verwachtingen niet te hoog in. Ik had namelijk iets ontdekt waarvan ik dacht dat zou het wel eens kunnen zijn. Aangekomen bij de arts die zeer bekend staat om zijn autisme kennis werd ik al binnen 2 seconde teleurgesteld. Hij snapte niet wat we kwamen doen. Zijn onderzoeken waren immers toch al afgesloten.

Niet genoeg ingelezen

Hij had dus blijkbaar niet de documenten en de vragen gelezen die ik hem had door gestuurd. Hij luisterde nog net wel naar mijn verhaal en vragen maar concludeerde toch dat ze echt niets voor hem konden doen. De wetenschap is zo ver nog niet om de oorzaken van dit soort gedrag op te sporen.

En ja het kan best dat er iets ontstaan is na het doormaken van een kinderziekte maar daar kunnen we nu dan toch niks meer mee. Ze sloten af met de vraag of de treinen weer reden ivm de dassen die onder het spoor kruipen in Brabant. Uuuuh was dat bedoeld als luchtige afsluiter ofzo?

Verdrietig uit het ziekenhuis gelopen

Met tranen in mijn ogen ben ik het ziekenhuis uitgelopen. Ze kunnen (vul enig scheldwoord zelf in) gadgets ontwikkelen, robots. Er zijn constante ontwikkelingen in, oplossingen voor, projecten van … We wonen toch in zo’n kundig land? En voor een hele grote groep kinderen met autisme en bijzonder gedrag blijven vragen onbeantwoord.

Nee sorry daar is de wetenschap nog net zo ver in dat kunnen we niet onderzoeken. Op zijn zachts gezegd was ik even niet zo blij. Soms handig als je de vragende ogen van mensen niet ziet. Het voelt zo machteloos dat er voor zoveel wel en oplossing is maar voor hem niet.

Door de manier van benaderen voelde ik me ook niet gehoord, gezien en dat maakt me boos. Al die emoties schoten door mijn lijf.En nu? Het enige waar we voor hem misschien nog iets mee kunnen is met zijn medicatie en een stukje voeding.

Komt de zoektocht tot een einde

En de zoektocht begint langzaam tot zijn einde te lopen. Voor wie ons kent en diegene die me al langer volgen. Wij hebben echt al heel veel geprobeerd om onze zoon te helpen zowel alternatief als regulier. Eigenlijk heeft niets geholpen aan zijn gedrag, vroeg wakker zijn, opstandig gedrag wat door de pubertijd nu nog heftiger wordt.

Het blijven zoeken begint zich tegen mij en hem te werken. Ik voel en merk dat niemand hier iets aan heeft. Ik zelf niet en onze zoon die mijn onrust, frustratie en teleurstelling voelt heeft hier al helemaal niets aan en spiegelt dit in zijn gedrag ook terug aan mij. Het enige echte waar we nu allemaal baat bij hebben is rust.

Dus ga ik met onze thuisbegeleider op zoek naar begeleiding om het stuk acceptatie van aan te kijken. In volledige overgave dus. Het niet buiten mezelf zoeken maar binnen in mezelf. Niet meer zoeken naar oplossingen maar voelen wat ik en hij echt nodig heeft. En daar zit een diepe laag verdriet.

Heb me jaren lang groot gehouden, mijn best gedaan om iets te zoeken wat hem zou kunnen helpen. Teleurstelling, frustratie, bang om het zoeken los te laten want dan komt het stukje accepteren dat het is wat het is en hij mag zijn wie hij is. Daar zit weer achter de vraag ben ik volledig wie ik wil zijn en doe ik volledig wat ik wil doen in mijn leven?

Want als ik de rust en antwoorden op deze vragen vind in mezelf heeft dat een positief effect op hem. Als ouders is ons eigen proces even zo belangrijk als het welzijn van onze kinderen. Als we naar onze pijnstukken durven te kijken en deze helen, helen we tegelijk ook deze bij onze kinderen.

Foto2De vraag doe ik volledig wat ik wil doen in mijn leven heeft de afgelopen weken meer vorm gekregen. Ik heb eindelijk de stap durven maken om mijn intuïtieve tekeningen te laten drukken op kaartjes. Nog even veilig een kleine oplage maar wat zijn ze super gaaf geworden.

Zondag 2 april op de spirituele beurs in Sint Oedenrode in de Beckart ga ik ze lanceren. Heel benieuwd naar de reacties. Creatief bezig zijn voelt voor mij als mediteren. Het geeft me rust in mijn hoofd mijn gedachten houden even op met kletsen en hun mening te geven. Het stroomt en hoef er eigenlijk geen moeite voor te doen.

Als het de bedoeling is dat ik hier meer mee ga doen wordt zondag de verkoop een succes dat heb ik nu als uitgangspunt.
Het gaat zoals het de bedoeling is in het leven. Na diepe dalen komen de mooiste uitzichten.

  Feeling Heppie
  Coeveringlaan 38
  5492 CN Sint-Oedenrode
  06 23 44 71 15

Contact opnemen
Privacyverklaring
Algemene voorwaarden

CATvirtueelschild

GATVirtueelschild

Ik val als CAT-therapeut onder GAT-Wkkgz klachtrecht en GAT-tuchtrecht bij de Geschilleninstantie Alternatieve Therapeuten (GAT). Klik op logo voor meer informatie over mijn klachtenregeling.