Kijkje in ons leven deel 4.

En toen werd het stil.
Een maand of twee terug. Ik voelde me goed, ik voelde energie door mijn lichaam stromen. Het voelde of ik alles en iedereen kon en mocht helpen. Het stroomde. Ik had energie voor 10 om van alles te ondernemen. Maar toen ineens kreeg ik hoofdpijn op een vrijdagmiddag.

Ik had in de ochtend een client begeleidt en was wat langer bezig geweest. Ik wilde haar zo graag verder helpen. Ach iedereen heeft wel is hoofdpijn was mijn gedachten. Ik neem wat paracetamol en ik ga gewoon werken vanavond. Ik negeer de signalen.nl. Ik ging werken maar voelde me niet goed.

Dat weekend was ik moe en duizelig en ik lag veel in bed. Mijn energie ging van 100 naar 30. Ik gaf er even aan toe maar maandag pakte ik de draad weer op want we gaan gewoon door. Dinsdag moest ik voor mijn jaarlijkse oog controle naar de contactlenzen afdeling en naar het ziekenhuis.

Wat bleek ik was slechter gaan zien met mijn rechtse oog. Mijn beste oog. Er kwam +1 bij mijn rechter lens. Best veel als je nog maar 10 procent ziet met ieder oog. Dat ik de laatste tijd meer mijn best moest doen met focussen om iets scherp te zien en merkte dat ik steeds meer dingen dichterbij moest nemen om het scherp te kunnen zien.

Het bleek nu wel waarom dit zo was. Dat ik daardoor wel eens zo moe kon zijn omdat alles me meer energie kost schoof ik aan de kant. Ik negeerde het. Stopte het weg, liep er overheen. Mijn lichamelijke signalen begonnen steeds harder te roepen. Duizelig, moe, een kort lontje, wazig zien, slechter tegen fel licht kunnen.

Het voelde op dagen of ik drie flessen wijn op had en werd iedere ochtend doodmoe wakker. Net of ik naar een vette party geweest ben grapte ik nog tegen een vriendin.
Mijn prachtige adviezen aan mijn cliënten, vrienden en ieder de het horen wil. Blijf dichtbij jezelf. Maak keuzes die bij je passen en waar je blij van wordt en kijk en luister naar je innerlijke stem. Blijf met jezelf in verbinding en voel en doe wat je nodig hebt.

En oja, nog zo’n top advies luister naar de signalen van je lichaam en geef het de aandacht. Mijn piekerhoofd vond me een oen, een sufferd hoe kun je dat nou niet zelf doen. Hoezo zorg je zo slecht voor jezelf. Mijn innerlijke kritische stem vond hier van alles van maar de andere kant zei: Daan je kunt zo goed helpen, jij kunt dit aan en je bent sterk.

Je bent hier gekomen om je licht te schijnen en anderen te ondersteunen in hun proces. Ik bleef dus druk bezig met geven. Mijn innerlijk licht scheen nog maar zwakjes en wat ik nog had gaf ik weg aan mijn clienten, bewoners waar ik mee werk, vrienden, familie. Ik gaf mijn liefde, advies, aandacht en ik zelf liep leeg.

Gewoon functioneren als een goed ziende want dat deed ik al heel mijn leven. En ondertussen pikte ik nog even alle energieën op van anderen en van de zwaarte die nu in de wereld is. Mijn rugzak werd topzwaar. Je snapt wel dat mijn klachten de vermoeidheid, duizeligheid en wazig zien steeds erger werden. Mijn accu liep steeds leger.

En ik dacht nog steeds ach dit is even een tijdelijk dipje dat komt over een paar dagen wel weer goed. Mijn omgeving merkte de rode alarmbellen op boven mijn hoofd en waarschuwde me. Daan doe is even wat rustier aan, je bent zo snel boos en je ziet er moe uit.

Toen we vanuit onze familie slecht nieuws kregen op een avond knapte er iets. Het voelde als of er een pot open schoot waarin alle weg gestopte emoties zaten. Ze schoten eruit. Ik huilde in mijn bed en toen ik wakker werd bleven de tranen komen. Ik voelde me leeg, doodmoe, ellendig. Ik kon het amper opbrengen om de vaatwasser uit te laden.

Mijn accus stond op -10. Maar nee, nog steeds ging ik niet even rusten. Mijn huisje moest schoon, ik wilde nog even winkelen met mijn moeder, de ramen moesten nog een beurt, en ik moest nog 2 workshops voorbereiden.

Ik had al een afspraak bij de huisarts en ook daar kwamen de tranen, uit bloedonderzoek kwam geen oorzaak van de klachten. Ik was kerngezond dus begon de huisarts voorzichtig. Neem je wel genoeg rust? Denk je wel genoeg aan jezelf? Jullie kunnen mijn antwoord wel raden. Alles behalve dat.

Ik ging die ochtend nog langs de apotheek en de tranen voelde ik prikken in mijn ogen. Toen thuis een vriendin belde huilde ik en gaf toe dat het echt even niet goed met me ging. In de avond moest ik werken en ja dat deed ik want ik wilde mijn collega’s niet opzadelen met een dienst.

Dus daar zat ik met knallende hoofdpijn en doodmoe mijn best te doen om er voor de bewoners iets gezelligs van te maken. Ik voelde me rot maar zette mijn pokerface op. Ik lachte en deed mijn best. Ik gaf mijn laatste beetje reserve zo voelde het en toen ik eindelijk naar huis mocht vluchtte ik meteen mijn bed in met een hoofd wat bijna uit elkaar sprong. Ik viel in slaap met de woorden dit kan zo echt niet meer.

Vrijdag ochtend.

Ik huilde om het kleinste ding en ging die ochtend naar mijn homeopaat die me een massage gaf. Ik huilde daar en voelde me ellendig en doodmoe. Ik kwam thuis en ik voelde echt nu is het genoeg, ik kan niet meer. Ik belde mijn werk en melde me ziek. Wat niet meteen geaccepteerd werd door mijn manager. Ik werd boos, ik huilde en uiteindelijk melde ze me ziek. Ik voelde me naakt, kwetsbaar, het voelde ook als falen. Ik die sterke Daan die alles aan kan. Al zoveel overwonnen had in haar leven. Zo positief altijd was gooide het bijltje erbij neer. ECHT????

Een week later had ik een afspraak met mijn bedrijfsarts en hij gaf ook aan te twijfelen of ik met mijn slechter wordende zicht nog wel mijn functie kon uitvoeren. Of het me niet teveel energie kostte? Oei dat was confronterend. Neem maar is zes weken rust kreeg ik als advies.

Dankbaar dat er iemand voor mij de keuze maakte om rust te nemen. Zelf kon ik het blijkbaar niet anders was het zover niet gekomen. Voor nu dus even niks. Geen werk, geen praktijk. Maar niks vind ik lastig dus ik blijf zoeken naar de oorzaken van mijn klachten terwijl mijn omgeving ziet dat ik prikkelbaar ben. Ik herken mezelf zo niet zoals ik nu ben het is alsof ik in een vreemd lichaam zit.

Overspannen?

De osteopaat noemde het een overprikkeld zenuwstelsel. Ik wil het nog niet horen. Ook nu blijf ik mijn hoofd omhoog houden en zeggen dat het aan mijn lichaam ligt. De sterke ik die er altijd is en mij omhoog houdt is er ook nu nog en die geeft het niet zomaar op. Die is er al zolang en heeft me al zoveel gebracht. Die wil niet zomaar weg gestuurd worden.

Die voelt dat als falen, er niet meer bij horen, niet meer voor vol worden aangezien. Als ik haar liefdevol toespreek dat het wel echt nu even een tandje minder mag en dat het zo goed is houdt ze even haar gemak maar probeert me dan weer te overtuigen. Hoofd omhoog en ga er maar weer voor. Dus voor nu nog een constant gesprek tussen mijn gedachten en gevoelens.

Vandaag een mooi gesprek met een oud klasgenoot net als ik albino en slechtziend. Wat ik nu meemaak heeft hij 2 jaar geleden meegemaakt.. Daan zei hij, er komt een moment dat door je beperking je niet meer kunt wat je normaal deed. Je accu loopt sneller leeg. Je mag echt beter gaan kijken naar je energie in combinatie met je beperking. Luister naar je gevoel en doe wat je lichaam nodig heeft. Zoek hulp om hiermee om te leren gaan.

Het is hard nodig dat je het advies wat je aan je clienten geeft nu voor jezelf gaat inzetten. Hoe meer je je nu verzet tegen je klachten hoe meer energie het je kost. Geef je er maar aan over en luister er naar. En dat is de waarheid en die voelt confronterend omdat ik me er altijd tegen verzet heb om te leven als iemand met een beperking.

Ik wilde graag alles zo normaal mogelijk doen. 43 jaar en vanaf nu mag ik het dus anders gaan doen. Dit voelt als een nu nog zwaar proces en ik ga hier ook zeker hulp bij zoeken want het voelt wel of ik dit niet alleen kan. Ik mag gaan leren hoe ik mijn energie beter kan managen en daarnaast nog hoe ik mijn energie in mijn praktijk anders mag gaan gebruiken want ik geef echt te veel waardoor ik zelf leegloop.

Hoe dan ook dat dit alles gebeurt mag ik zien als een cadeautje. Een cadeautje dat ik nu nog aankijk en liever nog niet wil uitpakken. Maar ik weet dat als ik dit nu niet doe het niet beter met me zal gaan. Ik had niet gedacht dat dit me zou overkomen maar het is nu toch echt zo en ik mag hier mee leren omgaan. Dit voelt als een nieuwe afslag op mijn levenspad het gaat me uiteindelijk vast iets waardevols brengen. Daar mag ik op gaan vertrouwen.