Kijkje in ons leven deel 5.

Opmerking: Onderstaand verhaal schrijf ik niet om aandacht te vragen of om medelijden te ontvangen. Ik schrijf dit om een ieder te laten ervaren dat het delen van gevoelens en emoties vanuit je binnenwereld naar buiten je rust en ruimte kan geven. Veel mensen houden wat ze van binnen ervaren vaak voor zichzelf waardoor er blokkades komen in de energiebanen.

Als je dit een voor een langere tijd doet raakt je lichaam en geest uit balans. Hierdoor kun je zowel lichamelijke als psychische klachten gaan ervaren. Door mijn verhaal te delen hoop ik anderen te stimuleren om zichzelf te uiten van binnen naar buiten zodat er ook voor hen ruimte en rust mag ontstaan.

Wat ik in mijn blogs nog niet beschreven heb is dat ik zelf een visuele beperking heb. Ik heb albinisme (geen pigment in haar, huid en ogen) dat maakt dat ik slecht tegen fel licht kan binnen en buiten. En ook snel verbrand in de zon. Daarbij heb ik de oogafwijking nystagmus. Dat houdt in dat mijn ogen wiebelen. Ik zie met ieder oog 10 procent. Ik lees met een loep, heb een vergrotingsprogramma op de computer, spreek mijn berichten in op mijn telefoon. Ik mag niet fietsen of autorijden.

De laatste weken heb ik last van duizeligheid, vermoeidheid en wazig zicht. Na een aantal keren bij de huisarts te zijn geweest ben ik doorgestuurd naar mijn oogarts en KNO arts voor verdere onderzoeken.

Dinsdag 14 april was het dan zover ik mocht naar het UMC Radboudt voor een bezoek aan de oogarts. Na lang wachten en meerdere onderzoeken blijkt dat ik last heb van glasvocht troebelingen en een beginnende vorm van staar. Shit die had ik even niet aan zien komen.

Aan de troebelingen die er behoorlijk wat zitten, durven ze niets te doen dat is voor mijn slechte zicht te riskant. En aan de staar durven ze nu ook nog niets te doen. Ze willen over een half jaar kijken hoe dat het eruit ziet en of ze het dan aandurven om te gaan opereren. Want ook hier zitten risico’s aan.

Dus drie uur later sta ik met mijn moeder weer buiten. Het enige wat er niet goed werkt bij me (nou ja, oke samen met dat steekje los) dat gaat de komende tijd nog slechter worden. Ik voel onmacht, boosheid, teleurstelling, machteloos. Snapt die arts nu echt niet dat ik amper iets zie.

Mijn moeder legt nog eens uit dat er echt wel risico’s zijn. Hoe moet dat nu verder. En oja met de duizeligheid en vermoeidheid konden ze niets. Maar het zou mezelf niets verbazen als dat hier iets mee te maken heeft. We reden samen terug naar huis en aten samen onderweg een heerlijk frietje. Ik apte ondertussen familie, vrienden en collega’s met de uitslag van de onderzoeken.

Thuis aangekomen krijg ik berichtjes terug. Wat balen zeg schrijft men. Balen. Zeg maar gewoon ……… Ik merk dat ik heftig reageer op het woord balen. Het laait mijn boosheid nog meer op. Balen doe je als je cake ontploft is in de oven. Of als dat lekkere wijntje uitverkocht is in de winkel.

Ik weet dat mensen het goed bedoelen en dat het ook voor hen lastig is om iets te typen op mijn bericht. Op zich goed dat ik deze emotie ervaar want deze mag de ruimte hebben om zo los te kunnen komen. Ik kijk die avond maar wat tv en pak een lekker biertje. Proost op de staar grap ik in mezelf.

De volgende dag voel ik alles door elkaar. Boosheid, verdriet, teleurstelling. Ik doe de oefening versneld mijn boosheid loslaten en jullie kunnen vast raden hoe er dat uitziet. Inderdaad BOOS. Stampen, tegen de boksbal slaan en alles wat in me zit loslaten. Een huilbui volgt. Ik voel me klein. Tranen van onmacht, niet weten hoe dit verder.

Het mogen loslaten en erop vertrouwen dat dit goed gaat komen. Oei, dat lukt nu even niet. Ook aan dit alles zit een boodschap al zie ik deze nu nog niet. En terwijl ik dit type voel ik, mijn wereld word nu letterlijk en figuurlijk kleiner.

Dus ik mag nog meer in verbinding komen met mezelf en luisteren naar mijn innerlijke stem wat heb ik nu nodig.

De dag daarna ga ik op pad naar de gemeente om informatie te vragen voor de WMO. Ik ben van het type doorpakken. Ik loop naar buiten met mijn zonnebril en weer is het licht me te fel. In een straat staat een hoogwerker takken te zagen. Ik weet niet zeker of ik er wel langs kan. De zon verblind me en mijn zicht wordt nog waziger. Ik besluit om te lopen.

Op een prachtige brug sta ik stil en kijk om me heen. De tranen komen en ik snik. Waarom ik en waarom nu. Hoe gaat dit verder? Ik loop verder en ga na het bezoek aan het gemeentehuis nog even naar een vriendin die daar vlakbij woont. Ik struikel bijna over een stoeptegel en besef me dat ik niet bang moet gaan worden om te lopen.

We kletsen fijn en thuis bel ik Visio (centrum voor mensen met een visuele beperking) om me aan te melden voor hulp bij mijn energie en vermoeidheid. Ik ben van mijn ochtend uit huis moe en duik met manlief op de bank waar we tv kijken. Ik weet dat ik er iets van moet gaan maken.

Er op mag gaan vertrouwen dat dit goed gaat komen. Ik meld me nog aan bij een aantal facebookpagina’s waar ik mijn vragen kan stellen over staar, operatie, tips. Fijn lotgenoten daar heb ik behoefte aan.

Vanavond eten we heerlijk carpaccio. Er stond eigenlijk paaspop op het programma maar dat lijkt me nu niet zo slim met mijn vermoeidheid, duizeligheid en manlief net herstelt van corona. Samen genieten we van het lekkere eten.

De komende dagen staan er gezellige activiteiten op het programma en volgende week ben ik jarig en gaan we heerlijk naar de sauna. Even niet bezig zijn met mijn ogen. Het loslaten en genieten van het nu. Dat is mijn voornemen.

Ik kan er nu toch niets aan doen en piekeren maakt mijn gemoedstoestand er niet beter op. Ik wil er aandacht aan geven maar er niet in zakken.

Onze zoon.

Ik heb in een eerdere blog vertelt dat we bezig zijn met onderzoeken rondom zijn autisme en echolalie. Vanuit het ziekenhuis hebben we gebeld en uit de 18 buisjes bloed voor stofwisseling en genetisch onderzoek is niets uit gekomen. Gelukkig.

We mogen 27 mei met hem komen en dan worden er nog verdere onderzoeken gedaan. De school stuurde twee weken geleden een email dat het niet zo goed gaat in de klas. Zijn klasgenoten ergeren zich aan zijn verhalen vertellen. En als ze vragen of hij wil stoppen dan doet hij dit niet. Hij is lastig hierin te sturen, begeleiden.

Je kunt je dus voorstellen dat er veel op hem gemopperd wordt wat zijn zelfvertrouwen geen goed doet. In overleg met herlaerhof zijn we nu begonnen met Methylfenidaat in de hoop dat hij wat meer rust gaat ervaren in zijn hoofd.

Hij merkt zelf wel meer rust maar wij zelf en school zien er nog niet veel van. Ik ben eigenlijk geen voorstander van medicatie maar soms kan het niet anders. Ik voel ook dat hij klaar is op de school waar hij nu zit. Toe aan een nieuwe uitdaging. Onze knappe kanjer.

Als ik zo naar hem kijk terwijl hij fanatiek met papa voetbal kijkt op de bank dan glunder ik. Een rijk bezit mijn lieve mannen. En zo komen we de dagen door.

Merk je dat je vast loopt? Heb je klachten? Praat er over met je huisarts, een goede vriend of familie.

Maak het bespreekbaar je zal ontdekken dat je niet alleen bent. Daarnaast lucht het op het geeft het je ruimte en rust.

Zoek op tijd ontspanning. Luister muziek, wandel, mediteer, sport neem echt bewust tijd voor jezelf en zet daarbij je telefoon op stil.

Er zijn mooie oefeningen om emoties versneld los te laten. Negatief denken is geen goede voeding voor je problemen. Voedt je met gezonde voeding, fijne mensen om je heen, een kaarsje aan, een warm bad.

Negeer je klachten niet want dan heb je kans dat je vast gaat lopen. Maar geef er ook niet constant aandacht aan want dan verzink je erin. Er is een tussenweg. En zet het vertrouwen hoe lastig dit soms ook is dat het goed gaat komen.

Voor ieder van jullie. Fijne paasdagen en geniet van het weer, de mensen om je heen. Leef in het NU want wie weet is morgen alles anders.