Kijkje in ons leven deel 6.

De rust is weer wat weder gekeerd in mijn hoofd. Ik vind mezelf altijd net zo’n vulkaan als er iets gebeurt in mijn leven wat me raakt. Een heftige uitbarsting en daarna borrelt het dan nog een tijdje na voordat het echt weer rustig wordt. Ik zit nu in de fase na borrelen. (ben ik eigenlijk ook wel dol op een borrel lees wijntje of biertje op zijn tijd)

Maar dit voelt toch wel anders en ik beleef hier ook minder plezier aan. Het voelt onduidelijk, onrustig niet goed weten hoe nu verder. Ik kijk naar links en rechts en weet gewoon niet goed welke kant mijn leven op zal gaan. Onzekerheid over mijn zicht.

Blijft het zo als het nu is of wordt het in een rap tempo nog slechter. Hoe snel gaat de staar groeien? En wanneer willen ze er wel iets aan doen en wat nu als er echt teveel risico’s aan zitten wat moet ik dan doen? Mijn punthoofd maakt overuren.

Wat als, maar als, hoe dan, wanneer etc etc. Dan nog mijn werk hoe moet dat verder ik zie mezelf niet meer terug komen in mijn functie het kost me teveel energie en ik kan niet goed het overzicht meer houden. Het voelt ook niet meer verantwoord. Maar hoe nu verder?

En hoe ga ik me straks redden als ik minder ga zien. Mijn huishouden, boodschappen doen, uitstapjes zoveel vragen waar ik het antwoord niet op weet en deze onduidelijkheid geeft me een verdrietig en onrustig gevoel. Ik die altijd alles wil weten en in de hand wil hebben krijgt nu een MEGA test.

De test met de naam loslaten en vertrouwen. Loslaten dat ik niet weet hoe mijn toekomst er gaat uitzien en vertrouwen dat het wel goed zal komen en dat dit blijkbaar nodig is in mijn leven al weet ik nog niet met welk doel. Ik dacht toch zo dat mijn doorzettingsvermogen al genoeg werk had verricht op meerdere momenten in mijn leven.

Ik wilde hem nu net eens wat vrije dagen geven maar blijkbaar is ook dit nog niet het goede moment. Helaas nog geen rustig vaarwater voor mij. Wat ik ook heel sterk voel is dat ik mijn zicht mijn leven niet wil laten beheersen. Ik voel boosheid als ik dit typ. Ik laat het niet toe dat mijn slechter wordende visus mijn leven gaat bepalen.

Hij mag onderdeel zijn maar liever niet teveel en dat is nu net wat er nu gebeurt hij, zij, het wordt steeds meer aanwezig en ik moet er nu wel naar kijken negeren wat ik al te lang gedaan heb in mijn leven (daarom ben ik ook letterlijk en figuurlijk omgevallen( lukt niet meer. En dan is hij er mijn innerlijke kracht.

Mijn innerlijke kracht mijn trouwe vriend sust me en zegt ik ben er voor je ik zorg ervoor dat je dit aankan. Ik zorg ervoor dat je positief blijft iedere dag. Hij staat daar als een ridder op zijn paard klaar om ten strijden te gaan tegen wat er is. Deze charmante man heeft me al vaker door zware strijde en barre tochten geleidt en ervoor gezorgd dat ik rechtop bleef staan en dat situaties uiteindelijk af liepen met en ze leefde nog lang en gelukkig.

Ik zie ook een soldaat die het gemunt heeft op de ridder en hem eigenlijk neer wil halen. Dreigend kijkt hij vanaf een afstand naar de ridder en zet af en toe een stap dichterbij. De ridder / Mijn innerlijke kracht raakt hiervan uit evenwicht wordt en schuifelt onrustig op zijn trouwe viervoeter. Maar hij blijft sterk recht zijn rug en kijkt vriendelijk naar de soldaat waardoor deze weer een stap achteruit zet. En zo speelt dit schouwspel zich af in mijn hoofd.

En daarnaast gaat ons leven gewoon door. Ik doe wat in het huishouden. Probeer te ontdekken hoe ik om moet gaan met mijn energie. Ik wacht op doorverwijzingen naar Visio (regionaal centrum blinden en slechtzienden) Second opinion in Rotterdam en taxivervoer vanuit de WMO. Wachten, geduld, wachten, geduld. Irritatie, boos, niet gehoord worden, en nog meer wachten. Das gruwelijk lastig voor iemand die weinig geduld heeft. Nog zo’n prachtige test.

Ondertussen gaat het met onze kleine, grote kanjer best wel goed. We zijn wat aan het uitproberen met medicatie. Het is nu mei vakantie en vakantie is altijd fijn met hem. Zoveel rust, ruimte dat doet hem goed. Vandaag naar de opvang zodat hij fijn kan spelen met andere kinderen en ik even mijn handen vrij heb om wat te rommelen in huis en buiten te genieten van het weer.

Ik ben mezelf echt aan het leren dat ik ook meer rust momenten mag nemen op een dag. En ik merk dat als ik rust neem en rustig ben dit ook zijn positieve werking heeft op onze zoon want ook hij voelt dit alles haarfijn aan.

Ik krijg regelmatig de vraag hoe ga je met dit alles om? Ik zoek de balans tussen er niet in zakken en in zelf medelijden zitten en het negeren van mijn klachten. Soms laat ik het toe en voel ik wat het met me doet en op andere momenten laat ik het op de zijlijn staan en geef ik het geen aandacht. Ik ben nog zoveel meer dan alleen mijn visuele beperking. Zoals ook onze zoon nog zoveel meer is dan een kind met autisme en adhd.

Kun jij kijken naar wie jij bent. Want je bent niet alleen maar moeder, vrouw, werknemer, vriendin. Waar ga je van stralen? Waar raak je van uit balans? Wat raakt je? En waar moet je enorm van lachen? Wie ben je? En doe je dan ook in je leven dat wat echt bij je past. Wat past bij jou als persoon. Wat past bij jou eigenschappen?

Zo mooi en waardevol om daar eens zonder oordeel zonder dat je het op wil lossen naar te kijken. Het er gewoon te laten zijn. Te ervaren wat dit alles met je doet, welke emoties je erbij ervaart dit vertelt je al zoveel.

En zo ga ik nu ook om met wat er is. Het er gewoon laten zijn. Zonder het op te willen lossen want dat gaat niet. Dit kost me inspanning maar ik merk ook dat het me wat oplevert namelijk wat meer rust in mijn hoofd en lichaam.

Ik geloof dat de dingen die op ons levenspad komen er niet voor niets zijn. Aan alles zit een boodschap en ook al zie je deze nog niet meteen vroeg of laat wordt het duidelijk. Vertrouw daar maar op.