Kijkje in ons leven deel 7.

En als ik net denk het wordt weer wat rustiger in ons leven krijg ik een bericht van school dat het niet zo goed gaat met onze zoon in de klas. Onze zoon zit op speciaal onderwijs in groep 8. De kinderen in zijn klas begrijpen hem niet goed. Dat is ook niet vreemd want ze zijn 12 in hun doen en laten en onze zoon is 3 als het over het sociaal emotioneel functioneren gaat. Er is een kloof ontstaan en dat is voor beide lastig.

Vorig schooljaar kregen we dit al te horen van de docent maar nu zo aan het einde van het schooljaar is de koek bij beide op. Ze begrijpen elkaar niet en dat zorgt voor wrijving en frustratie. Hij wordt gepest, geduwd, soms geslagen, ze dagen hem uit want het is natuurlijk leuk als een kind heel boos hiervan wordt. Maar de andere zijde is dat onze zoon doorgaat als de kinderen vragen of hij wil stoppen.

Ik ben me er ook van bewust dat het voor de kinderen in zijn klas niet meevalt om telkens alle verhalen te moeten horen die onze zoon vertelt (echolalie, vertellen van verhalen van tv, Youtube en zijn leesboeken)

Vrijdag belde zijn juf op om te vertellen dat er een voorval was geweest met onze zoon en een andere leerling. Een misverstand waar onze zoon heftig op reageerde. Ook zijn koek is op. Hij voelt zich onbegrepen ook al leggen we hem uit dat ook hij het soms uitlokt door niet zijn grenzen aan te geven en te blijven lachen. Doordat hij niet stopt als de kinderen zeggen stop hou op. Maar er is ook een leerling die hem opzettelijk pest. Stiekem als de juf dit niet ziet en dan reageert mijn moeder hart.

Wat boos en duidelijk leg ik uit dat dit niet de bedoeling hoeft te zijn en of ze die leerling ook is even dit goed duidelijk willen maken. Als een leeuwin bescherm ik mijn welp. Als ik ophang voel ik de spanning in mijn lichaam ik krijg hoofdpijn en ben doodmoe. Ik laat het toe want het mag er zijn. Door dit te doen merk ik dat ik het sneller kwijt ben.

Ik neem contact op met onze thuisbegeleidster. In het begin toen ze bij ons kwam had ik eerlijk niet zo’n hoge pet van haar op. Ze is nog jong en kwam zoals ik dat dan noem niet echt uit de verf. We hebben in de loop der jaren al vele thuisbegeleiders hier gehad. Of ze kregen een andere baan, gingen reizen, of vonden het werk te zwaar. Bij deze dame voelde ik een onzekerheid, net of ze zoekende was naar wat te zeggen en te doen.

Ik ben zoals de meeste mij kennen duidelijk en weet goed wat ik zoek in een hulpverlener. In plaats van af te wachten en mijn frustratie te blijven voelen hebben we dit uitgesproken en dat hielp. Ze pikte het op en ze maakte een begin met ons en met onze zoon. En nu. Toen ik haar bovenstaande verhaal vertelde ondernam ze meteen actie. Ik wil met school meedenken hoe hiermee om te gaan gaf ze aan. Ze mailde zelf naar school en maakte een belafspraak. Zo fijn dat ik het niet alleen hoef te doen. Dat ik mijn verhaal kan delen en hierin gehoord wordt

Afgelopen maandag kreeg ik een mail van de juf. Ze hadden zonder onze zoon met de hele klas een gesprek gevoerd. Dat het ook lastig is om elkaar te begrijpen. En dat onze zoon is wie hij is en dat hij aan dit gedrag niets kan doen. (benoemen van wat er is) maar dat pesten niet de oplossing is. (maar wat helpt dan wel, is besproken) En dat het belangrijk is dat ze er met zijn alle nog een laatste mooie 10 schoolweken van gaan maken. (benoemen wat het oplevert als de sfeer goed is)

Mijn mama hart is blij dat onze zoon en ik als ouder gehoord zijn. Hij komt nu rustiger uit school merk ik. Tot nu toe is het rustig om hem heen en dat doet hem goed zien we. Onze thuisbegeleider gaat dit ook oppikken met brain blocks om zo inzichtelijk te maken hoe zijn maar ook het hoofd van anderen kan voelen.

Ook wij thuis gaan hiermee aan de slag. Door vaker te benoemen welke kleur onze hoofden hebben en door te vragen welke kleur zijn hoofd heeft. Groen, geel of rood. Door dit inzichtelijk te maken op het niveau wat bij hem past hopen we dat het voor hem duidelijk wordt hoe hij zich voelt maar ook hoe anderen zich kunnen voelen. En zo werken we stapje voor stapje aan zijn ontwikkeling.

Dankbaar voor alle mensen die hem zien zoals hij is. Dat hij mag zijn wie hij is. En TROTS op onze kanjer dat hij blijft wie hij is en dat hij toch iedere dag met plezier naar school gaat.

Vrijdag 27 mei mogen we naar het UMC Radboud voor onderzoeken met hem. Zijn autisme en echolalie is eigenlijk nog nooit echt onderzocht door een kinderarts wel door andere instanties maar telkens komt daar niets uit. Ik ben benieuwd of hier een neurologische oorzaak voor is. Stiekem heb ik een hoop. Een hoop dat ze iets zien, vinden, ontdekken en daar een therapie of medicatie voor is. Voor hem maar ook voor ons als ouders.

Want begrijp me niet verkeerd hij mag zijn wie hij is maar voor ons als ouders en anderen in zijn omgeving is het zwaar. Mensen vragen mij regelmatig wat maakt het zwaar dan? Dit zijn voor mij het vertellen van de verhaaltjes. Dit kost veel energie bij hem maar ook bij ons. Het is of je langs een hard tikkende klok de hele dag moet zitten en je kunt alleen af en toe even naar de wc. Je kunt de klok niet uitzetten hij blijft doorgaan. Je kunt je er niet voor afsluiten want het getik blijft en op een gegeven moment raak je er zelf van overprikkeld.

Om dit te voorkomen nemen mijn partner en ik op tijd rust momenten. Ik heb deze overdag als hij naar school is. Mijn partner heeft deze als hij gaat sporten of naar een voetbal wedstrijd gaat. Voor hem is het pittiger omdat hij na zijn werk meteen thuis komt en onze zoon er dan al is. Daarom gaan we ook regelmatig samen even weg. Heel belangrijk vinden we dit. Om weer op te laden en even echt tijd voor elkaar te hebben.

Wat ik belangrijk vind voor ons beide is dat ons energie level optimaal blijft want dan zijn we zelf in balans en dit voelt onze zoon ook. Nu met mijn ogen en andere klachten is dit lastig merk ik. Ik ben sneller moe en dus prikkelbaarder merk ik. Gelukkig ga ik hier ook hulp bij krijgen om mijn energie beter te verdelen en te leren wat hierin handig is en juist niet.

Ik besef me nu ik dit type dat we nu sinds een lange tijd echt de juiste mensen om ons heen hebben. Dat is echt zo belangrijk. Een netwerk van familie, vrienden en hulpverleners waar je mee kunt delen en die meedenken. Ik kan het niet alleen en dat voelt niet als een zwakheid als ik dit schrijf. Dit voelt als iets krachtigs dat ik hulp mag en kan vragen. Die gedachten geven me rust.

Mocht je jezelf of jullie kind herkennen in bovenstaande verhaal dan wil ik als tip meegeven om goed te letten op je eigen energie en hoe je jezelf voelt. Als je energie laag is om wat voor reden dan ook werk daar aan. Neem je teveel hooi op je vork, dan gooi is wat hooi terug en doe is even helemaal niets om jezelf weer op te laden. En nee dit helpt niet als je dit 1x per week doet. Dit mag een dagelijks terugkomend ritueel worden waarin je echt oprecht tijd neemt voor jezelf. Help eerst jezelf en dan de ander.

Onze gevoelens voelen onze kinderen haarfijn aan. Als wij niet lekker in ons vel zitten spiegelen ze vaak ons gedrag. Ander gedrag ligt zeker niet altijd alleen bij het kind ook bij ons als ouder of omgeving. Wat is ons verdriet, jezelf ongelukkig voelen, boosheid, frustratie angst? Durf je hiernaar te kijken als ouder en hier iets mee te doen want je helpt niet alleen jezelf maar jullie hele gezin als je aan de slag hiermee gaat. Kijk maar is in die spiegel?

Wat ook helpend kan zijn is om te kijken in jullie netwerk wie jullie kan ondersteunen. Mensen die meedenken en handvatten geven aan jou en jullie kind. Een oppas om alleen of samen even weg te gaan. Familie die hem of haar een dagje meeneemt, vakantie, weekend opvang zodat jij, jullie ruimte hebben om je energie weer op te laden. Plan dan in die tijd echt iets voor jezelf dus geen werk want dan blijf je dweilen met de kraan open.

En als laatste deel wat je voelt. Het uitspreken van gevoelens en emoties kan echt zeer helpend zijn voor jezelf. Zoek steun, een luisterend oor iemand waar je je veilig en vertrouwd bij voelt. Wat wel belangrijk is is om duidelijk te zijn dat jou verhaal niet het leed van een ander hoeft te worden. Soms trekken mensen zich onze verhalen erg aan en schieten ze in de redders rol waardoor ze zelf leeg lopen in hun eigen energie en dat is niet de bedoeling. Het is zinvol om dit te benoemen als je met anderen praat over wat je bezig houdt.

Blijf echt bewust kijken naar de positieve, mooie momenten en geniet hier oprecht van en dat zorgt voor positieve energie. Voor ons als gezin is dit samen spelletjes doen, wandelen, zwemmen en genieten in het NU. Want gisteren is geweest. Morgen is de toekomst. Vandaag is NU.