Kijkje in ons leven deel 9.

Nou deze week scheen het zonnetje letterlijk en figuurlijk. Het was weer eens lekker warm en dat houdt voor ons in PLONZEN en lekker buiten in de tuin spelletjes doen en borrelen. Living the good life.

Vorige week kwam ik via facebook een aantal mensen tegen met de zelfde oogafwijking als ik. Eerder had ik eigenlijk weinig contact met lotgenoten maar ik merk dat ik dat nu toch wel prettig vindt. Er niet alleen voor staan en ervaringen delen voelt gezien en gehoord.

Afgelopen dinsdag mocht ik dan eindelijk naar Visio het regionaal centrum voor blinden en slechtzienden. Ik stap voor het eerst in de regiotaxi en mijn medereizigster is ook visueel beperkt met de zelfde oogafwijking. (binnen een paar jaar bijna blind) Ook is ze nog eens ervaringsdeskundige bij Visio dus ik denk dat ik haar zeker nog eens vaker ga treffen.

Toeval nee, denk het zeker niet. De taxichauffeur kon er geen speld tussen krijgen en bedankte ons voor alle info want ongemerkt hebben we ook deze aardige man weer van wat info mogen voorzien. Bij Visio eerst een lowvision onderzoek. Even kijken wat ik nog kan lezen, welk licht ik prettig vindt en de ontcijfering van het abracadabera schrijfsel van het oogziekenhuis in Rotterdam.

Wat blijkt mijn gehele netvlies is dunner geworden door de hoge bijziendheid dus ook de gele vlek die zorgt voor scherp beeld in het midden. Daardoor zie ik dus gezichten waziger. Of dit zo blijft of toe gaat nemen is zeer onduidelijk. De staar en macula degeneratie gaan in ieder geval niet beter worden eerder slechter. We sloten ons gesprek af met een duidelijke uitleg en een onduidelijk verloop.

Lastig voor iemand die graag de controle wil houden op haar leven. Daarna mocht ik door naar de psycholoog. Fijn gesprek waarin ik precies aan kon geven hoe ik dit alles nu ervaar. Wat voor mij echt wel een ding is is dat ik eigenlijk mijn gehele leven gecompenseerd heb zodat ik het kon leven als niet visueel beperkten.

Werken, uitstapjes, huishouden, praktijk, sociale contacten ik plande alles in en hield daarin geen rekening met mijn visus. Zo normaal mogelijk. Maar ik merk dat ik dit nu niet meer kan. Het lukt niet meer. Ik ben snel moe als ik iets heb ondernomen en ik merk dat door mijn rest visus het me bakken energie kost om rond te kijken. Kijken, focussen, scherp stellen en dan weten wat je ziet.

Blijkbaar vind mijn energie dat nu echt wel ingewikkeld. Het voelt als een soort kantelpunt. Mijn lichaam geeft me nu signalen ho stop neem je rust. En als ik dit negeer raak ik snel geirriteerd en emotioneel. Als ik dan even op de bank ga liggen slaap ik meteen. Iets wat ik eerder nooit kon overdag kost me nu nog geen seconde.

Misschien dat je nu toch maar is moet gaan leren stoklopen wordt er voorzichtig geopperd. WAT!!! Van het woord stoklopen gaan mijn haren recht overeind staan want dat betekent dat ik nu toch echt als beperkte door het leven moet gaan. Ik kan het echt nog wel zo hoor vind ik zelf. (Dinsdag komt de mobiliteit trainer om oa. Hierover in gesprek te gaan bij mij thuis.

De psycholoog stelt nu anderhalf uur praten voor om samen mindfulness te gaan doen in Augustus om meer in het nu te leven en beter naar mijn gevoel te luisteren en minder naar mijn bijna altijd kletsende hoofd. Ik stem toe en om vier uur sta ik weer buiten dood moe maar met een goed gevoel. Ik voel me gehoord en gezien.

Gisteren ben ik een dag met een lieve vriendin naar Amsterdam geweest. Een midzomer bijeenkomst van Hylke Bonnima de master der opstellingen. We vertrokken om 12 uur. We hadden nog tijd voor een lunch en tijdens deze lunch ging mijn mobiel af. HUB Boxtel belde met de mededeling dat onze zoon is toegelaten om daar volgens jaar te starten op het VSO.

We hebben vier weken gewacht op dit verlossende telefoontje want qua niveau is hij eigenlijk te goed voor deze school maar sociaal emotioneel is deze school zeer passend. En JA de commissie ging akkoord. Ik hing op en de tranen rolde over mijn wangen wat een ontlading. Eindelijk worden we gehoord en gezien met ons verhaal en onze visie over wat onze zoon echt nodig heeft namelijk een veilige, warme school.

Na een aantal maanden met het ene nare bericht na het andere was dit het eerste lichtpuntje. Zo dankbaar hiervoor.
Om half vier was het dan toch tijd om richting de locatie te gaan waar onze bijzondere bijeenkomst zou gaan plaats vinden. Eerst heerlijk een uur estatic dance. Even alles los gooien oooh daar kan ik zo intens van genieten.

Dansen, voelen, bewegen met mijn ogen dicht. Na het eten hebben we een grote opstelling gedaan daarna een kleine opstelling met drie personen. Met 1 woord magisch. De ene persoon was mijn boodschap de ander mijn kracht. Mijn boodschap stond met haar handen voor haar gezicht mijn kracht wiebelde wat op en neer.

Toen ik dichter bij mijn boodschap ging staan en contact zocht voelde ik dit is wat ik doe. Ik kijk het niet aan. Ik sluit me er voor af. Ik verstop mezelf achter van alles zolang ik maar niet hoef te voelen. Mijn innerlijke kracht zegt kom op hop doorgaan je kunt dit gewoon. Maar onder die laag borrelt verdriet, boosheid, angst en teleurstelling. Toen mijn boodschap me aan keek brak ik. Samen huilde we in een omhelzing en ik voelde zoveel liefde. Mijn boodschap gaf aan.

Vanuit liefde en zachtheid kijk het maar aan en mijn kracht stond ineens dichtbij me want als ik het aankijk is mijn kracht er om me te helpen. Zo prachtig dat totaal vreemde zo goed kunnen voelen waar het in mijn essentie omgaat. Na deze opstelling gingen we samen zingen. Ik dacht nog wat moet ik hier nou mee maar wat was dit gaaf. Van rustig naar een tempo waarbij we los gingen.

Al die stemmen samen 1 dat kwam echt binnen. Met mijn ogen dicht zong ik recht vanuit mijn hart. Het raakte me die samenhorigheid. In een wereld waarin we meer met onszelf bezig zijn als met een ander. Elkaar echt zien voelde zo liefdevol. Het voelde als een bundel die als een krachtbal boven ons hing en ons voorzag van kracht.

Na een super mooie dag gingen we op de terugweg nog met een gekke bui door de mac drive wat een lol hadden we samen. En ik lag om 1 uur dood moe maar zeer voldaan in mijn bedje. Vandaag was een wat mindere dag. Erg moe door het laat naar bed gaan. Dat hakt er dan toch blijkbaar echt wel in. Maar dat geeft niet want gisteren was het meer dan waard.

Wat ook nog wel een leuk nieuwtje is is dat ik in September ga starten met de opleiding holistisch energetisch kindermasseur. (als ik het vervoer rond krijg) Nog meer mooie technieken voor in mijn praktijk want ik voel dat mijn passie en kracht echt ligt in het begeleiden en ondersteunen van kinderen. Mijn humor, het er mogen zijn zoals je bent, en mijn liefde om te helen staat daarin centraal. Zoveel zin in. Weer een reis voor mezelf en mijn toekomst. En realistisch, ik kan dit nu nog leren met mijn ogen en uitvoeren als ik straks steeds minder ga zien.

Ik wil dan ook graag gaan oefenen wat ik geleerd heb en ga als ik alles rond heb een oproep plaatsen voor behandelingen voor een kleine bijdrage. Zodat ik kan oefenen en ook de ouders met een kleinere beurs hun kind(eren) kennis kunnen laten maken met de helende werking van massage. Want wat ik ga leren is meer dan alleen een ontspanning’s momentje. Energiebanen mogen weer gaan stromen als blokkades worden losgelaten.

Ik hou jullie op de hoogte beste mensen en ik hoop dat na het goede bericht van gisteren deze lijn zich voort gaat zetten. We gaan ervoor!