Van het één naar het ander.

En onze achtbaan hobbelt maar door. Wat is er veel gebeurd de afgelopen maand. Na bijna een jaar in de ziektewet ben ik door het UWV geheel afgekeurd vanwege mijn visuele beperking. En dit alles is in een sneltreinvaart gegaan.

Van een gesprek op mijn werk een week later de vervroegde uitkeringsaanvraag en een week later het besluit door het UWV naar volledige afkeuring. En toen ik een week daarna mijn officiële afscheid had op mijn werk met een gezellige avond met collega’s kreeg ik een dag later de brief thuis met de vaststelling.

Nog een heel warm afscheid met de bewoners waar ik vele avonden voor heb mogen verzorgen en toen was het echt klaar. Geen werk meer. Tijd voor rust. Nou dat dacht je. Helaas van korte duur. Onze zoon kreeg buikgriep, gelukkig maar een paar dagen en toen hij net een dag naar school ging kwam mijn man op onze slaapkamer mededelen dat hij dacht flauw te gaan vallen.

Wat bleek een week later en twee aanvallen van duizeligheid later hij heeft de ziekte van ménière. Drie maanden geen auto rijden in de hoop dat hij geen aanvallen meer krijgt want dat is echt heel erg naar. En dus zo zijn we beide afhankelijk als het gaat over vervoer. Gelukkig heb ik hele lieve ouders en een taxi pasje. Dus maken we er het beste van.

Met onze zoon naar het ziekenhuis

Vorige week maandag was ik met onze zoon voor zijn 24 uurs EEG in UMC Radboud. En wat deed hij het knap. Samen op onze kamer lekker pepernoten eten, voetbal kijken, spelletje doen en slapen.

Alles qua gedrag gebeurde. Zijn verhalen, zijn boze buien en een aantal keren wakker worden in de nacht. Fijn alles was geregistreerd en dinsdag om 8 uur werd hij verlost van zijn nopjes.

Naar de oogarts toe

Een uur later mocht ik naar de oogarts. Een nieuwe arts waar ik zelf om gevraagd had omdat ik geen vertrouwen meer had in mijn oude oogarts. Er werd een oogfoto en scan gemaakt. Helaas is de scan mislukt door de trilling van mijn ogen. Op de foto waren al best wat slijtage plekken te zien op mijn netvlies.

Dus oefenen met stoklopen was volgens de arts een goed idee. En ik moet rekening houden met dat ik over een aantal jaar / jaren alleen nog licht en donker zal gaan ervaren door de staar en macula degeneratie.

Met deze boodschap verlieten we het ziekenhuis en wat ik meteen sterk voelde is. Ik wil leven en genieten van wat er nu is. Niet telkens bezig zijn met wat me te wachten staat. Mijn energie positief houden. Ik voel dat het voor mij nodig is om hier op een lichte manier mee om te gaan.

Ik kan nu nog zien en dat is wat er nu is. En als het even lastig is dan mag dat er ook zijn want ik hoef het ook niet weg te stoppen. Sommige mensen gaan in een slachtofferrol ik mag er juist voor waken dat ik het niet weg ga stoppen.

Maar in de afgelopen jaren heb ik geleerd hoe ik mijn emoties en gevoel toe mag laten zodat er weer een laagje mag worden geheeld.

Vervolgens ging er een week voorbij waarin mijn man en ik samen thuis zijn. Ik had wat afspraken staan maar we hadden ook tijd om samen te wandelen en fijn samen te zijn.

De uitslag van de EEG

Vandaag kregen we de uitslag van het EEG van onze zoon. Een spannend moment want ooo wat hoopte we dat ze iets zouden zien op het EEG.

Een verminderd bewustzijn, een opvallende hersen activiteit? Nee helaas helemaal niets. Ergens goed nieuws. Er is niets ernstigs in zijn hersenen maar ergens jammer dat er weer geen oorzaak is voor zijn echolalie. Dat gevoel dat ik had dat er een oorzaak moet zijn in zijn hersenen helaas ik heb het niet goed gevoeld.

Teleurstelling, boos, verdriet, het stroomt door me heen. Het mag er even zijn. Even rollen de tranen over mijn wangen en adem ik alles wat ik voel in en uit. Dan voel ik weer meer rust in mijn lichaam. Een laagje is afgepeld. Nog meerdere te gaan dat voel ik wel. Alles op zijn tijd. Het komt wanneer het komt.

Er mag nu een stuk acceptatie gaan komen dat het is zoals het is en dat we hier met zijn alle mee mogen leren leven. Iets wat ik al een hele lange tijd heb weg gestopt want ik wilde het heel graag oplossen. Maar we hebben al zoveel paden bewandeld. De oplossingen zijn zo goed als op dus gaat het tijd worden voor mij om het een plek te gaan geven en te zeggen. Het is zoals het is.

Maar ook gebeuren er de afgelopen weken hele fijne dingen. Ik voel me lekker in mijn vel en ervaar rust nu ik niet meer hoef te werken. Het voelt als een cadeautje. Ik mag gaan voelen wat er bij me past. Bij mij als persoon in combinatie met mijn beperking en mijn energie.

Ik wil niet meer leeg lopen en dood moe zijn. Dit heb ik te lang ervaren. Mijn glas voelt vol. Vol energie, vrolijkheid, humor. Ik merk dat mijn humor weer terug komt. Er ontstaat steeds meer ruimte voor mijn echte ikje. Puur, rauw, positief, strijdlustig we maken er iets van. Het lieven is te mooi om verdrietig te zijn.

Dit alles ontstaat omdat er meer ruis is gekomen in mijn hele systeem. Het krijgt de ruimte en ik voel het ook intenser. Wat een verschil met een half jaar geleden. Ik leer steeds beter te luisteren naar mijn lichaam en daar rekening mee te houden.

Wat me ook helpt is dat ik minder energie besteed aan het leed van een ander. Wat ik nu doe is dat ik luister en dan plant ik een zaadje als ik voel dat ik dat mag doen. Ik zeg iets een tip of advies en laat het daarna los. Het is dan aan de ander om daar wel, niet, misschien iets mee te doen.

Gestart met opleiding

En het loslaten zorgt ervoor dat ik niet leeg loop in mijn energie. Ook ben ik begonnen met de opleiding energetisch kindertherapeut. De eerste les was pittig. Moeilijke lesstof over hersenen, DNA, cellen, membraam, epginitca. Maar de toets goed gemaakt en nu mogen we fijn aan de slag met de pendel en het uittesten van energie en lichtbanen in het lichaam. Yes, dat is mijn ding.

Het voelt nu dat ik thuis ben dat er nieuwe dingen op mijn pad mogen komen. Ik hou mijn ogen en oren goed open en vertrouw er op dat het komt wanneer het de tijd er voor is. Ongeduld heeft wat meer plaats gemaakt voor rust en vertrouwen op dat het echt komt wanneer het mag komen.

Mooie workshop verzorgen aan kanjers

Vandaag een mooie workshop mogen verzorgen aan twee kanjer moeders die beide kinderen hebben met een diagnose. En wat bijzonder dat we elkaar zo goed aanvoelen. We kennen elkaars taal. Autisme, ADHD, ontwikkelingsachterstanden.

Kinderen die deze wereld maar moeilijk begrijpen en wij als moeders die het willen regelen, ze willen helpen. Maar ooooh hoe belangrijk dat onze kinderen zelf hun pad mogen onderzoeken.

Een prachtig voorbeeld van een moeder. Onze dochter heeft een docent die haar goed begrijpt. Ze bloeit op op school. Ze geniet en ze durft zelf dingen te vragen, te regelen. Nee mama ik doe het wel zelf. Resultaat een kind wat groeit in zelfvertrouwen en dat nu wel wordt gezien door haar klasgenoten. Kom je bij me spelen.

Een moeder die ziet dat ze haar kind wat meer los mag laten. Oei dat is moeilijk. Aan de ene kant het loslaat proces aan de andere kant dan ontstaat er ruimte voor mezelf om te voelen en wat zit daar dan?

Van deze verhalen wordt ik zo blij en gelukkig. Successen zijn voor ieder kind belangrijk. Zo groeien ze, worden gestimuleerd om het nog eens te doen. En wij als ouders. Wij mogen soms is een stapje terug doen en zeggen probeer het maar zelf, doe het maar zelf.

Zo krijgt het kind de kans om het succes op te doen doordat ze het echt zelf hebben gedaan. En ik denk dat ik ook een stukje terug mag gaan doen als het om de echolalie gaat van onze zoon.

Ik mag het wat los gaan laten. Het is zo, het hoort bij hem. Het maakt hem uniek in wie hij is. En als ik dit type voel ik een glimlach opkomen. Ja dat is de boodschap ik mag het los gaan laten en het gaan accepteren zoals het is.

Bedankt blog voor dit mooie inzicht.